viernes, 28 de octubre de 2011

RECOÑECEMENTO DA USC TRAS A VICTORIA NO CTO DO MUNDO DE PARADUATLÓN

O pasado martes 25 de Outubro de 2011 o profesor Juan Gestal, decano da Facultade de Medicina e Odontoloxía da Universidade de Santiago de Compostela xunto cos vicedecanos profesor Carreira e protesor Arce e o secretario Luis Lima, fixéronme unha recepción en recoñecemento á victoria no Cto do Mundo de paraduatlón do pasado mes de Setembro.

A verdade é que para min é toda unha honra que dende a Facultade e a universidade na que realizo o 3º curso de Licenciatura en Medicina se lembrasen de min nesta ocasión e dende aquí tódolos meus agradecementos.

O Sr Decano, como se ve na imaxe, fíxome entrega dun libro sobre termalismo en Galicia e Norte de Portugal que aínda non tiven tempo de ler (fareino máis adiante de seguro) cunha dedicatoria nunha das primeiras páxinas asinada polos 4 asistentes ó acto.

A noticia apareceu no xornal electrónico da universidade así como na Voz de Galicia e no Correo Gallego e moita xente foi a que nestes 2 últimos días me felicitou polo acadado: na facultade, na piscina, xente da residencia de estudiantes onde estiven os dous cursos anteriores, compañeiros de clase, profesores, algunha que outra persoa anónima onte á noite na festa de Halloween a pesar de que eu ia bastante transformada co disfraz e mesmo na rúa.

A verdade que a pesar do que poida parecer son unha rapaza un pouco tímida, aínda que me gusta moito falar... Así que dende aquí gracias a todos.

Espero que o asunto de "ser un exemplo" sirva para animar a calquer compañeir@ en facer aquelas cousas que lle gustan e loitar polos seus soños, porque todos non, pero algúns si que se poden tornar realidade.

Un dos meus soños era voltar a ser Campiona do Mundo despois de tantas e varias dificultades nos últimos anos... Agora xa é verdade, e ¿por que non tratar de repetilo?

Certo é que son moitas horas de esforzo adicadas a unha meta que a veces se pode acadar e outras non. Moitas tardes saímos de clase e @s amig@s van tomar un café a algún dos moitos e marabillosos lugares que ofrece esta cidade... eu vou adestrar.

Nun adestramento as cousas non son sempre sinxelas porque dunha banda está o esforzo físico que ás veces é bastante considerable (hoxe por exemplo sufrín bastante facendo unhas series) e doutra un día longo que queda atrás (ter clase de tarde está moi ben pero no momento de tirarse á piscina ou subirse ó rodillo deixa pegada).

Unha xornalista de "El Progreso", periódico editado en Lugo e do que meu avó foi suscritor ó longo de 50 anos, chamoume o outro día para facerme unha reportaxe que penso que sairá esta fin de semana e que será interesante. Mar Martínez, autora do mesmo, conversou comigo durante uns 45 minutos e se interesou non só polo deporte senón por varios dos aspectos que poden influir no día a día dunha paratriatleta estudiante.

E agora un pouco desta semana que logo remata... Tiven a 1º práctica no hospital que nesta ocasión foi de Radioloxía. Gustoume moito porque vin unha chea de imaxes diferentes de patoloxías distintas, gustoume porque me decatei de que hai moitísimas cousas por aprender e gustoume tamén porque tódalas cousas que o profesor que nos explicou ía sinalando na pantalla podía distinguilas sen problemas vendoas co telescopio. Parecerá unha tontería, pero para min foi un día importante porque sempre é positivo ir vendo cousas que sí podes facer.

Onte tivemos a festa de halloween de Medicina que celebraban os compañeir@s de paso de Ecuador. Fun disfrazada de Zombi cun disfraz moi traballado feito íntegramente por Lucía a miña compañeira de piso. Espero subir algunha foto próximamente deste "evento social" que estivo realmente divertido. O peor foi chegar á casa e ter que quitar todo o tinte vermello do pelo, a laca, as pinturas da cara... mereceu a pena.

As clases continúan sendo interesantes, todas. Algo que me está a sorprender é Patoloxía Xeral. Esta materia a imaxinaba eu diferente, creo que como o que son as "médicas 1 2 e 3" do 2º ciclo pero en versión máis light; pero é distinto. Pato é coma unha base fundamental do que ven despois, creo que desaparecer esta materia como tal nun plan de estudios (Bolonia) non é moi acertado. Sorte que temos de poder disfrutar dela.

Adestrando estoume atopando ben, quizás mellor do agardado para estas alturas de tempada. Pouco a pouco hai que ir poñéndose forte. De feito hoxe sorprendinme a min mesma coas series de natación e onte coa carreira a pé...

Bueno, esto xa se pasa de longo e van sendo horas de ir quitar a roupa da lavadora (coa que tiven antes un pequeno altercado) e marchar para cama porque ás 8.30 nos agarda a microbioloxía... e co netbook totalmente estropeado :(

Bicos

Susi







sábado, 22 de octubre de 2011

UNA SEMANA MÁS EN SANTIAGO


Hola amig@s!

Otra semana más, ya es la 3º, que ha terminado en Santiago. Por el momento todo sigue más o menos como siempre, a diferencia de que este curso las clases son bastante entretenidas todas, por el momento no hay nada que pueda empezar a decir que me aburre.

Las clases por la tarde se hacen bastante llevaderas (yo ya probé este sistema en Pontevedra varios años) y lo que cuesta realmente es estar el viernes a las 8.30 en la Facultad.

En el piso estoy contenta también y además la gente del hostal es amable. No tengo que andar con tantas preocupaciones de horarios como el año pasado ni con tantas explicaciones lo cual da bastante tranquilidad y quita un poco de estrés: estar en la residencia con clase de tarde y yendo después a entrenar supondría llegar mínimo a las 10 de la noche, cenar sola todos los días y aun encima a veces tener que fregar mis cacharros.

Os cuento un poco de la experiencia en ITU Sprint African Cup en Marruecos la semana pasada que fue realmente interesante y espero poder repetir en próximas ocasiones.

En esta competición participé formando de nuevo un Rodríguez-Cuba team aunque esta vez con Roi, hermano de Alba y también triatleta del Cidade de Lugo Fluvial. Viajé a Madrid el jueves tras las clases, llevé el tandem a consigna y dormí en casa de una amiga. El viernes me reunió ya con Roi en el aeropuerto de Barajas y junto a más deportistas españoles (Antón Ruanova y Brais Canosa del Arcade Inforhouse, Tamara gómez, María Ortega, Ricardo Hernández, etc) viajamos hasta Tanger.

Nosotros volamos de nuevo con la compañía de bajo coste Ryanair, que a pesar de todos esos aspectos negativos a los que todo el mundo hacemos referencia en ocasiones, son los que menos problemas ponen para viajar con el tandem y cierto es que nunca han puesto pegas para ello, cosa que si hacen grandes compañías como IBERIA: Digo esto porque ya no es sencillo tener que trasladar de un lado a otro material deportivo de grandes dimensiones y es una pena que las aerolineas pongan tantos problemas cuando realmente a ellos no les supone nada, pues un tandem es más largo que una bicicleta pero no tanto como para no poder colcoarlo en una bodega y que pretendan llevarlo en su aerolínea de carga, un timo.

En Tanger nos recogió gente de la organización y nos trasladaron a Larache. Las bicicletas llegaron por la noche, ya una vez habíamos regresado de la reunión técnica y sus respectivos pinchos que tuvo lugar en el colegio de la Marina.

En ella explicaron el circuito (natación, transiciones, 4 vueltas de ciclismo y 3 de carrera a pie).

El sábado nos dimos un buen madrugón pues la carrera de Grupos comenzaba alas 9.30h. Esa hora es buena teniendo en cuenta el sol y calor que aprietan después en el Norte de África.

Todo estaba arreglado para la competición; quizás aquí tendríamos las cosas algo diferentes, pero se puede decir que estaba bien organizado. Dimos un par de vueltas al circuito de ciclismo como reconocimiento del mismo y dejamos las cosas en las 2 transiciones. La T1 estaba localizada justo tras salir del agua por unas escaleras a la orilla del Río Lukus mientras que la T2 se encontraba en la plaza de la liberación, centro neurálgico de la ciudad y que ese día estaba abarrotado de gente que vivía el triatlón como una auténtica fiesta.

La competición comenzó pasadas las 10.30h. La natación la hicimos por primera vez atados por la cintura y la verdad es que el sistema dio bastante mejor resultado que el que habíamos utilizado uniéndonos por el pie en ocasiones anteriores. El agua estaba muy turbia, de hecho me era imposible ver cualquier resquicio de cosa debajo del agua, ni siquiera a Roi que nadaba a menos de metro y medio de distancia en paralelo. Este segmento consistía en un zigzag de orilla a orilla del río, en el que aun había bastante corriente, rodeando 2 boyas.

La transición 1 fue bastante rápida y el segmento de ciclismo en mi opinión fue muy bueno. Nos colocamos en 1º posición. Lo más complicado que tenía era un giro de 180º, pero lo resolvimos sin dificultades. Íbamos a tope.

La T2 rápida también en la plaza central. Toda la gente estaba volcada con la carrera, espectacular. Música y personas gritando continuamente. Cuando empezamos a correr ya hacía bastante calor. Teníamos 3 vueltas por delante con una larga bajada y su correspondiente subida tras el punto de retorno para intentar mantener la ventaja sobre la chica que corría en 2º posición, mi amiga Samia Zahidi.

La verdad que la carrera a pie me costó bastante, sobre todo los últimos metros de cada subida cuando aumentaba bastante la inclinación del terreno, no taba que me faltaba un poco de fuerza. En la 3º vuelta Samia nos dio caza y seguimos detrás, a pocos metros. Cuando estabamos a punto de terminar, ya en el último esfuerzo y sin extender el brazo para pillar las botellas de agua un oficial nos avisó de que quedaba una 4º vuelta por hacer. En ese momento la reacción inicial fue "No puedo", y cierto es que a todo el mundo le trastocó los planes, pues llevábamos ya 1.7x3 km= 5.1km y ya estaba la distancia completada. Al final hicimos la vuelta extra aguantando ahí detrás y tratando de mantener la distancia con quien venía en 3º posición, la triatleta ceutí Susana Román.

Tras la carrera muchas fotos con gente de la ciudad y alguna entrevista. conocí a varias de las personas de la organización y pudimos ver la carrera élite masculina y parte de la femenina. Tomamos algo en una terraza y repusimos fuerzas en una carpa que la organización tenía preparada en la plaza para los deportistas con frutas, bebidas frescas, dulces etc.

Cuando terminó toda la competición fuimos a una restaurante donde hubo una comida para todos los participantes, luego unas compras por la medina, cena de un Kebab en un boliche y a desmontar el tandem.

El domingo madrugamos de nuevo para ir hasta Tanger y coger el avión a Madrid. una vez en barajas trasladé nuevamente el tandem a la consigna (menos mal que existe este tipo de sitios) y fui con una amiga al centro a merendar y quedé en su casa hasta el lunes que era cuando volvería a santiago cerca de la noche.

Mi plan inicial era pasar un día agradable por Madrid pero entre la gastroenteritis y el empacho que me pillé el domingo a la tarde... terminé pasando unas cuantas horas de tirada en Barajas durmiendo, bebiendo aquarius, cuidando del tandem y charlando con varia gente que estaba también allí en la zona de facturación de Ryanair. El vuelo tuvo retraso de cerca de 1h y finalmente llegué a casa.

Ahora estoy ya casi recuperada, y digo casi porque todavía no estoy del todo bien. Me está costando bastante trabajo digerir las comidas, cosa rara en mi que nunca suelo tener este tipo de problemas.

Ahora a prepararse para al siguiente semana de clases, entrenamiento, en principio una fiesta del Halloween el miércoles organizada por los compañeros de Paso de Ecuador y otro acontecimiento en el que volveré a encontrar a mucha gente y será por seguro triste y emotivo: hace ya un año que mi madrina no está.

La verdad es que los días y los meses pasan y todavía recupero esa sensación inicial de incredulidad aunque con un poco de más calma... recuerdo que aquella noticia marcó un antes y un después y me dejó de piedra. Lo peor es cuanto se le echa de menos... Yo la echo de menos y tantas otras personas. Para mí esto ha sido y es muy difícil pero no puedo ni imaginar lo difícil que tuvo que ser también para ella, para su mamá (mi abuela), mi padrino, mis primos, mi mamá (su hermana)...

No hay un sólo día en que no tenga aunque sea un pequeño momento para recordarla porque durante 22 años y unos meses fue ganándose todo el cariño que yo le tenía y que en la memoria le sigo teniendo. Las fotografías fabrican lágrimas con tremenda facilidad... y lo único que pido es que la "Ley de la compensación" exista y las noticias sean cosas buenas.

La temporada deportiva 2011 ha finalizado y se puede calificar como excelente. Todos esos triunfos en Soria, Madrid, Reino Unido, Marruecos, Gijón, Vigo, Lugo, etc son fruto de un importante esfuerzo mío, de mis guías (Cris, Alba, Saleta, Silvia, mayalen, Roi, Victor, Javier) y del apoyo incondicional de mi familia, Guillermo mi entrenador, mis amig@s y la profe Isa. A TOPE para la temporada 2012!!!!!!!!

Susi!

Foto: Con Roi Cuba y Samia Zahidi en Larache


lunes, 17 de octubre de 2011

MARRUECOS INCREÍBLE

Estoy en Madrid ya de retorno de la Copa de África Sprint de Larache que se celebró el sábado día 15 por la mañana en esta ciudad localizada a 85km de Tanger.
La verdad es que ha sido una experiencia increíble y fantástica que espero poder repetir en próximas ocasiones. Fue un triatlón especial, diferente a todo lo que estemos acostumbrados a ver por aquí a nivel de organización y sorprendente ver a todos los habitantes de la ciudad salir a las calles para animar a los triatletas.

En esta carrera mi guía ha sido Roi Cuba Dorado, triatleta del Cidade de Lugo Fluvial y desde aquí quiero felicitarlo por su gran trabajo.

Cuando vuelva a Santiago os contaré todo con detalle. Ahora mismo estoy recuperándome de una nefasta noche debido a los efectos de un Kebab que cené el sábado y a una enorme copa de Chocolate con mousse, helado y brownie que merendé ayer para poner fin a la temporada de triatlón. La celebración me salió un poco mal... No he podido pegar ojo, un dolor de barriga que no os podéis imaginar y vómitos, no podía ni tolerar el agua. Parece que por fin ahora estoy mejor, pues hace dos horas bebí agua y acuarius y de momento estoy bien. Creo que estaba al borde de la deshidratación.

Pero bueno, esto es sólo un pequeño detalle, el resto genial

Un besiño

Susi

jueves, 13 de octubre de 2011

LARACHE ITU SPRINT AFRICAN CUP

Esta tarde, después de 2h de clase de Farmacología y patología general inicio el viaje a la Copa de África Sprint que tendrá lugar en la ciudad de Larache el próximo sábado 15 de Octubre.

Estoy segura de que esta será una experiencia interesante la cual voy a comenzar en medio de un resfriado bastante importante que parece que va a derivar, como me ha ocurrido en otras ocasiones, en una bronquitis. Esta noche me he despertado con un poco de problemas respiratorios; espero que poco a poco vaya mejorando.

Hoy viajo a Madrid en avión con el tandem y mañana, ya con Roi Cuba (mi guía para esta competición), volaremos a Tanger donde la gente de la reorganziación nos recogerá para el traslado a Larache, ciudad sede de la competición. Lo mismo para el regreso... El lunes en Medicina no tenemos clase porque es fiesta de San Lucas, nuestro patrón. Me viene perfecto porque así sólo tendré que faltar el viernes.

La verdad no tengo mucho más que contar, únicamente cuando vuelva subiré una reflexión sobre lo que opino tras haber visto las marcas mínimas que se piden en España a los compañeros que tratarán de participar en atletismo en los próximos JJPP de Londres 2012. Pero como hoy no quiero ponerme de mal humor lo dejo para la vuelta.

Que teng´´ais un buen fin de semana. Un abrazo

Susi




lunes, 10 de octubre de 2011

A 3 DÍAS DE EMPEZAR LA AVENTURA LARACHE

Quedan xa só 3 días para comezar a viaxe a Larache. Estou moi ilusionada con esta para min nova experiencia e xa vos contarei detalles sobre o planing o mércores que é festivo e terei o día libre en Santiago.

Hoxe teño un resfriado tremendo. Supoño que é por causa deses cambios de temperatura que temos que soportar en clase (porque aquelo parece literalmente unha sauna).mesturado con que son bastante afeccionada a andar descalza, non secar o pelo despois de nadar... En fin. Espero que antes de marchar vaia mellorando un pouco porque agora mesmo teño os oídos totalmente taponados e non podo respirar polo nariz nada de nada.

Hoxe outro día máis de clases... A verdade que este curso, polo momento, estanme a gustar bastante. Teño que facer un repasiño de anatomía do tórax pero xa esta semana o deixarei listo antes de marchar a Marrocos.

Pola mañá sesión de carreira a pé con Iris, compañeira e amiga de clase e do CGTD quen por fin se decidiu a empezar a facer algunha cousiña despois de bastante tempo de parón. Alégrome moito. Mañá máis e mellor.

Un bico

Susi

sábado, 8 de octubre de 2011

PRIMERA SEMANA EN SANTIAGO DE COMPOSTELA 3º

Esta semana he empezado el 3º curso de la Licenciatura en Medicina en Santiago de Compostela. Ha sido una buena semana en líneas generales, con muchos aspectos positivo s y alguno que otro negativo. También he vuelto a empezar a entrenar con los compañeros de natación; el principio está siendo duro, porque llevo bastante sin nadar en "serio" (es lo que tiene el duatlón, que te lleva por otros caminos ajenos al agua), pero ilusionante.

Este año tengo clase de tarde mayoritariamente... pero en principio tendré alguna facilidad más para poder entrenar que el año pasado lo cual agradezco al Servicio de Deportes de la USC y además ya he llevado para allá el rodillo. Diego, uno de mis compañeros, me prestará una bici de carretera para poner en él; a él también, mil gracias!

Ahora queda tan solo una semana para la Copa de África en Larache a donde acudiré con mi compañero de club y amigo Roi Cuba. Será la primera vez que una chica paratriatleta participe en una prueba de este deporte en el continente vecino. Pienso que esto es muy importante pues, además de ser para nosotros una experiencia diferente, espero que sea el primer paso para que en el futuro mujeres con discapacidad de todos esos países tengan también una oportunidad, su oportunidad.
Es muy complicado ya hacer deporte para nosotras en España donde en principio hay muchos medios y todo parece perfecto (repito, parece); no quiero imaginar como será donde no hay "tantos medios".

Desde mi blog quiero agradecer a la organización de esta prueba el hecho de que se hayan acordado de mi y de que hayan puesto toda la ayuda posible para que podamos estar allí. Intentaremos dar un poco de espectáculo deportivo del bueno y hacerlo lo mejor posible, aunque claro está que es principio de temporada y todas esas cosas.

En Santiago como ya conté este año estoy en un piso con mi amiga Lucía (compañera de clase en Medicina), Mateo y Ángel (unos chicos que estudian biología e ingeniería química y que son muy ordenados además de buena gente). Recalco lo de ordenados porque es algo que tengo que intentar aprender de ellos para pulir uno de mis grandes defectos... La verdad que así en principio tienen sus muchas ventajas respecto a estar en la residencia donde estaba el curso pasado, principalmente el hecho de tener horarios amplios para poder comer y cenar, de que alguien te limpie la habitación... a mi me da bastante tranquilidad porque ya voy bastante justa de tiempo como para andar con esas preocupaciones.

Académicamente estuve bastantes días intentando decidir si hacer el curso puente al Grado o continuar en la Licenciatura... y al final he optado, al menos por el momento, por lo segundo. El curso puente consistía en matricularse en todas las materias de 3º y además en Médica I, materia que ahora mismo pertenece al 4º curso y para la que creo que es necesario tener más conocimientos de los que tenemos como base para poder acudir a clase, estudiar y aprovechar lo aprendido y no sólo limitarse a "chapar" cantidad de apuntes sin sentido. A lo mejor es cierto eso de que se empieza a aprender "medicina" cuando se sale de la universidad... pero yo sigo creyendo que lo que los profesores nos intentan transmitir tiene algún sentido y me parece poco razonable quitar importancia a 2 materias que aparentemente son esenciales como son la Patología Xeral Médico Cirúrxica y la Médica 1.

Total que al final me matriculé en las de 3º y una optativa del 1º ciclo que me queda por realizar: Psicopatoloxía dos procesos do ciclo vital.

Ya he tenido clase de todas las materias y la primera impresión ha sido buena; de hecho no me ha costado nada mantener la atención a pesar de el calor inhumano que hay en el aula. Estos días en Santiago está haciendo un tiempo totalmente de verano y los que eran antes grupos I II y III se han reducido a grupos I y II. El grupo 2, de la M a la Z además de todos los alumnos que originariamente pertenecemos a el, acoge también a los alumnos del grupo I que hacen curso puente a Bolonia con lo cual... y sin exagerar puede que seamos unas 200 personas en clase.

Yo me siento en las primeras filas para poder ver las presentaciones de Ppt y puedo aseguraros que hay veces que no oigo a los profesores... Pero bueno, supongo que como nada se hará para solucionar esto, sólo nos queda aguantar :)

Que más... Esta semana he estado también en el cumpleaños de Iris y Yago, dos buenos amigos de la facultad (aunque a Iris ya la conozco desde 2006 cuando fuimos compañeras de habitación en el CGTD), una de las "culpables" de que ahora sea triatleta.

Y ahora mismo no se me ocurre nada más para contar... Asi que un abrazo y hasta que vuelva a actualzar,

Susi








sábado, 1 de octubre de 2011

EMPEZAMOS TEMPORADA 2012

Tres, dos, uno... ¡MAÑANA! Con la última imagen de la temporada 2011 que terminó hace hoy justo una semana empiezo con ilusión un nuevo curso.

Ahora toca volver a Santiago de Compostela, hacer la mudanza, la matrícula de la universidad, empezar a aclararse con los nuevos horarios, volver a clase (este año con caras nuevas porque los 3 grupos nos juntamos en 2), volver a entrenar...

Radiología y Medicina Física General, Anatomía patológica, Patología General, Microbiología Médica, Epidemiología, psicopatología de los Procesos del ciclo Vital, Farmacología... Nuevo piso con nueva compañía: Lucía (amiga de clase de la facultad), Mateo (su hermano, que estudia Biología) y Ángel (futuro ingeniero químico).

Esta semana de vacaciones ha pasado rápido entre una cosa y otra... La verdad es que me he dedicado a enviar ya no sé cuantos e-mails para intentar buscar patrocinadores para la próxima temporada en la que quiero competir en paraduatlón, paratriatlón y ciclismo adaptado. La cosa está muy pero que muy complicada. Puedo contar con los dedos de una mano las respuestas que he recibido a los correos electrónicos y además... ninguna de ellas con nada concreto.

Nueva Zelanda, Eilat, Nancy... todo sedes bastante lejanas a donde vivo en esta ocasión. Si ya fue difícil esta temporada (con el Cto de Europa en Pontevedra y el mundial de Duatlón en Gijón)... no quiero pensar como será esta que ahora viene.
A ello tenemos que añadirle que la bici que tengo prestada tengo que devolverla próximamente y el tandem que me compré el año pasado me queda enorme... Vender un tandem es todo un reto... Pero la verdad que para poder entrenar y competir con comodidad y, sobre todo, seguridad tengo que hacer el cambio de forma bastante urgente.

Realmente es bastante decepcionante ver como los paratriatletas solo tenemos importancia para nuestras familias, nuestros amigos, nuestros clubes (al menos yo me siento muy apoyada por el club al que pertenezco)... Siempre se habla de lucha, de superación, de trabajo, de esfuerzo... y es que no os podéis imaginar el trabajo que hay detrás de una foto como la de arriba. Pero... a la hora de la verdad, de poner la "pasta", somos los propios deportistas los que lo tenemos que hacer prácticamente todo. Es muy triste señores, muy triste! Y dicen que mal de muchos consuelo de tontos, pero nosotros ni siquiera tenemos ese "consuelo" porque este país en el que el deporte adaptado cuenta con tantos apoyos... no es, ni de lejos, uno de los países que más apoya al paratriatlón.

Con la esperanza de que esto cambie en la temporada que esta semana arranca... vamos a TOPE!

Un besín

Susi