domingo, 12 de mayo de 2013

PARECE QUE ALGO AVANZA...

Tenía el blog bastante desatendido estos últimos tiempos pues las clases y prácticas y los entrenamientos me dejan más bien poco tiempo para sentarme a escribir... Pero tenía que llegar algún día en el que pudiese dar una buena noticia y decir que POR FIN el triatlón paralímpico español empieza a estar en el lugar que se merece.

Empieza un nuevo ciclo olímpico donde el triatlón ya es uno más y no el deporte de unos pocos auténticos héroes a los que se tiene lejos de todas las condiciones propias de un deportista de alto nivel, con sus deberes y sus derechos.

El próximo plan ADOP 2013-2016 cuyo fin es conseguir el mayor número de medallistas en los JJPP de Río de Janeiro tendrá en él incluídos a los triatletas que año a año vayan consiguiendo importantes resultados en los Campeonatos del Mundo de este deporte. 

Después del oro conseguido en el Cto del Mundo de Auckland en Octubre de 2012 tendré la posibilidad de ser beneficiaria de dicho plan en 2013 y por supuesto para mantenerme en él seguir trabajando y obteniendo resultados que es sin duda el último fin de todo proyecto de deporte de alto nivel. Junto a mí tendré a mi guía Mayalen Noriega, triatleta también del Wild Wolf Cidade de Lugo Fluvial y que merece tanto como yo estar ahí por su esfuerzo, trabajo constante, sufrimiento en las carreras, humildad y porque como siempre he dicho (y nunca me cansaré de reiterarlo) debe ser considerada (como cualquier guía o piloto) como una deportista más a todos los efectos. Creo que las dos tenemos ilusión por lo que viene en 2013 y seguro que estaremos siempre dando un poco más del 100% sin dejar nada dentro en cada una de las carreras que hagamos. 

Por fin este año tendremos unas condiciones dignas, ya iba siendo hora tras ver como éramos las únicas Campeonas del Mundo de 2012 que tuvimos que hacer mil y un esfuerzos ya para estar en Nueva Zelanda y que tras unos cuantos meses seguiamos a la deriva tan sólo con ayudas de alguna empresa privada y de nuestro amor al deporte.

Pero aunque en esta ocasión seamos 4 los triatletas incluidos en el plan ADOP (Raúl Zambrana, Daniel Molina, jairo Ruiz, yo y guía) creo que es muy importante recordar a todos los compañeros que estos últimos años han ido haciendo crecer a este deporte, a nuestros clubs, a nuestras familias y amigos, entrenadores, etc que han sido los que con muy pocos recursos han ido construyendo los cimientos del que espero sea un gran futuro para el triatlón español.

Yo puedo contar mi historia perfectamente, pero cada uno de los triatletas paralímpicos de nuestro país tiene detrás muchas cosas que contar; auténticas historias de esfuerzo y lucha, de gente que vive el deporte a tope full y que hace lo imposible para poder llegar incluso a la línea de salida de una competición. 

Desde que empecé en el mundo del triatlón tuve que buscarme la vida. Llegué en un momento donde ni siqueira el deporte iba a ser paralímpico... Me encontré a unos buenos compañeros que siempre me han apoyado un montón, competí en un montón de carreras rodeada sólo de chicos... Compré un tandem y luego otro hecho a medida con el cual tuve incontables problemas mecánicos, busqué un club y encontré una gran familia llamada Cidade de Lugo Fluvial, hice a mis padres aprender a desmontar y montar una bicicleta de carretera, busqué guías para competir y pilotos para entrenar, compré zapatillas, bañadores, cascos y neopreno... Me dejé mis ahorros en viajar a algunas carreras, recorrí km y km en furgoneta, en autobús, en coche sólo con la ilusión de estar allí... Y todas las personas que lo hicieron conmigo, con las mismas ganas o incluso más...  Para terminar una mañana en la biblioteca Concepción Arenal, mientras estudiaba microbiología, discurriendo por Whatsapp la brillante idea de cruzar el mundo en avión con guide Mayalen, una vez ella hubiera disputado los JJPP de Londres, para estar en Nueva Zelanda.

Cuando ni mi guía ni yo tenemos un trabajo (entendiendo como tal actividad laboral remunerada), cuando 20000km te separan del lugar de la competición, cuando tienes que trasladar una bicicleta de 1.70m de largo cuando está desmontada en una caja no fácil de manipular, cuando tienes que organizar todo tu sola al mismo tiempo entrenando y estudiando y viendo sólo un poco, cuando un montón de obstáculos se ponen en medio.... no es tarea sencilla seguir luchando por tu sueño. Creo que nosotras hemos conseguido cosas importantes y ahora estamos dispuestas a seguir ahí trabajando duramente. Esta semana nos vamos a Marruecos con la Selección Gallega.

Keep working!

Su




2013 BIZKAIKO PARALYMPIC BIRA


El año pasado disputé por primera vez la Bira Paralímpica, una prueba organizada en los alrededores de Bilbao que tiene nivel de Copa de Europa UCI y que me dejó una genial impresión, motivo por el cual decidí volver.


Una prueba en la que en esta ocasión, y a diferencia del pasado año cuando había plazas para los JJPP en juego, no decidía nada trascendental y que para mí, que soy triatleta, era sólo una carrera más para coger experiencia y aprender corriendo al lado de grandes ciclistas en el mundo del tandem (estaban entre las inscritas la subcampeona paralímpica en Londres 2012 prueba de ruta, una ex campeona del Mundo de ciclismo en carretera y varias buenas ciclistas como pilotas). 

Dispuesta a ir me tomé el trabajo de buscar pilota, de comprarme unos billetes de avión de ida y vuelta, enviar el tandem por transporte, contratar dos noches extra de hotel que no cubría la organización, entrenar y poner un montón de ilusión y ganas. Habrá quien ahora pueda decirme que cometí un grave error eligiendo como pilota a la ciclista catalana Anna Ramirez a quien sólo conocía telefónicamente pero de quien tenía excelentes referencias no sólo a nivel deportivo sino personal que es un dato muy importante a tener en cuenta. Anna había corrido una Copa del Mundo UCI el 6 de Junio de 2011 en Valladolid terminándola en puesto 73. 23 meses habían pasado desde aquella fecha, por 24 que la Unión Ciclista Internacional exige para poder conducir un tandem en competición. Nosotras repasando competiciones a las que Anna había ido pasamos por alto esa carrera pero otras personas cercanas a la competición estaban completamente bien informadas y no precisamente con muy buenas intenciones.

A mi me gusta competir, me gusta ganar, disfruto entrenando aunque a veces haya que sufrir... Mi único objetivo es divertirme, pues sé que si esto se cumple el resto con trabajo antes o después llega. Y si hay unas carreras donde realmente lo único que busco es aprender son aquellas que no son mi especialidad.

La competición consistía en 2 cronos (una en Artxnada y otra cronoescalada Bilbao- Artxanda) y la etapa de tura en Mungia el domingo por la mañana. 

El viernes Anna y yo pusimos el tandem a punto e hicimos un par de salidas más bien cortas para que ella se fuera adaptando a la "bici grande" y yo cogiendo confianza. Todo fue genial. Recogimos las acreditaciones y compramos algo de comida.

El sábado por la mañana nos dirigimos a Artxanda con muchas ganas e ilusión. Pedaleamos a tope, lo más fuerte posible hasta completar los 10km. Conseguimos ganar a TODOS LOS DEMÁS TANDEMS EN LA CARRETERA. Por tanto un gran resultado muestra de que somos dos personas que podemos formar un buen equipo. Justo al terminar una jueza comisaria de la UCI vino a comentarnos que había habido una reclamación contra nosotras ya que Anna no podía correr pues no habían pasado 24 meses de su Copa del Mundo... y por tanto deberíamos abandonar la competición. 

Decisión correcta, aplicando el reglamento tal cual está escrito y una jueza francesa muy amable y educada. Hasta ahí todo me parece perfecto y de verdad, ojalá las normas se apliquen así siempre y para TODOS los deportistas. 

Sin embargo más allá de eso, conocemos bastantes detalles del proceso de reclamación que por supuesto quedan para nosotras. No me gusta tener "malos rollos" con nadie, mucho menos en el mundo del tandem por el que en estos momentos yo sólo iba "de paso". Creo que este tipo de actitudes dicen bastante de como son algunas de las personas enroladas en el mundo del deporte; seguramente si no tuviésemos claras opciones de ganar nadie hubiera dicho nada y Anna y yo no seríamos un problema/obstáculo o como se le quiera llamar. Si alguna buena intención tuviese el autor/a de la reclamación podría haber esperado a terminar el domingo y así al menos hubiésemos podido competir. 

Hay personas que son incapaces de aceptar que otro deportista gracias a su trabajo y esfuerzo pueda llegado un momento superarlas en una competición; es ley de vida pero se ve que no todo el mundo lo tiene claro. Lo único que me quedó fue ver el domingo la carrera desde la acera como una espectadora más, animar a TODAS mis compañeras y sólo esperar a volver la próxima temporada e intentar ganar en la carretera que es donde se debe pelear por los triunfos.

A nivel personal para nada me arrepiento de haber estado en Bilbao pues tuve la oportunidad de conocer a Anna, una excelente persona, de compartir buenos momentos con una buena amiga triatleta, de disfrutar de la buena organización de Fundación Saiatu, de la amabilidad de la gente, de reencontrarme con buenas personas que he conocido en el mundo del ciclismo y de una maravillosa siesta en los asientos del aeropuerto de Loiu. 

Un abrazo,

Su

PD: Agradecer al Club Ciclista Rías Baixas haberme permitido competir con sus colores, siento enormemente que la cosa no fuera lo bien que hubiese podido ir y pido disculpas por no haberme fijado a tiempo. 


CORRE CON NÓS E CAMPIONATO DE ESPAÑA DE DUATLÓN PARALÍMPICO

Tempo hai xa que non escribo no blogue... E son varias a novidades destas últimas semanas. No terreo deportivo participei dende entón en 3 competicións: unha Carreira do Circuito Corre con Nós (As Termas, Lugo), o Campionato de España de Duatlón Paralímpico e a Bizkaiko Paralympic Bira de ciclismo en Bilbao. Diferentes experiencias das que falarei a continuación, deixando un post separado para esa última aventura no mundo do tandem que merece atención especial e nesta ocasión non precisamente polo acontecido na estrada. 

O circuito Corre Con Nós está formado por varias carreiras populares en diferentes lugares da cidade de lugo, moi variadas e abriendo a participación a deportistas de tódolos niveis e idades. A verdade é que o ambiente nelas é espectacular e a próxima tempada gustaríame acudir con maior regularidade. Na carreira disputada en "As Termas" corrín con Alfonso como guía; o percorrido era un sube e baixa cunhas zonas de terreo algo irregulares pero nada que se fixera difícil porque este rapaz controla perfectamente. Fundin un pouco no último km ou máis ben na última subida, pero ó final valorando o global non foi tan mal a cousa. Estaba obsesionada con conseguir correr a un ritmo determinado en Pontevedra. 

Unhas semanas despois, o día 27 de abril, chegaría de novo unha gran proba á cidade de Pontevedra; nesta ocasión tería lugar nas beiras do río Lérez e no CGTD o Campionato de España de Duatlón Paralímpico en tódalas categorías (cadete, junior, élite, paralímpico e grupos de idade). Para os deportistas con discapacidade nesta ocasión obtíñanse plazs para o Cto do Mundo que terá lugar neste mesmo lugar en 2014 e hai que salientar como sempre ocorre en Galicia a gran organización e o apoio incondicional do público pontevedrés.

Nesta ocasión corrín coa triatleta Saleta Castro con quen son poucas as carreiras que teño realizado pero con quen sempre me divirto un montón competindo. Como adestramento fixemos unha pequena saída en bici ata Sanxenxo a semana previa e un pequeno rodaxe polo paseo do río e a Illa das Esculturas. 

Saleta cada vez que fai conmigo unha carreira déixame claro que é unha triatleta de enorme calidade e con moita experiencia; espero que co duro que está traballando consiga pronto ese soño de estar en Hawai que é tamén o desexo de todos aqueles que a coñecemos e a queremos. Estou segura de que o conseguirá. 

A primeira carreira a pé foi boa, xusto ó ritmo que eu quería facer. Había vento pero o circuito chan non tiña maior coomplicación. Os problemas chegaron para nos no segmento de ciclismo onde dendo o comezo tivemos enromes problemas co cambio e na última volta aínda cun tramo de subida por realizar rompemos a cadea do tandem. É un deses momentos no que unha persoa algo impulsiva coma min non se plantea continuar na carreira; Saleta foi crucial para manter a calma e seguir pelexando. Corremos coas calas e despois continuamos cun pé no pedal e outro empuxando no chan a modo de patinete, que dolor tiven durante 3 días!!!! Iamos despacio pero pouco a pouco conseguíamos chegar á T2 sen ser alcanzadas polas rivais.

A 2º carreira a pé foi máis lenta que a primeira, muscularmente estaba bastante tocada por eses 3km de ciclismo que fixemos sen a cadea. 

Carreiras máis importantes teño gañado, e Saleta tamén, pero esto foi máis que nada unha mostra de loita continua. En 2014 esperamos estar loitando polo título mundial de duatlón, espero que sexa nunha data algo axeitada para o calendario.

O Wild Wolf Cidade de Lugo Fluvial acadou a victoria tanto masculina coma feminina; a nivel individual destacar o título de Camp de España de Emilio Martín (C do Mundo 2012 en nancy), a prata de Gustavo Rodríguez cunha nova exhibición no segmento ciclista. o 4º posto de Aida Valiño malia unha caida e unha avería na bici amosando a súa gran calidade, a prata de Antonio Serrat en categoría Junior, varias medallas en grupos de Idade, Irene Serrrat facendo un bo papel no seu 1º ano de junior, os cadetes que darán que falar seguro que pronto, etc.

En definitiva, unha boa fin de semana de deporte en Pontevedra. Espero que esta cidade siga apostando forte polo noso deporte como ata agora.